Saturday, May 21, 2005
Keeping My Tears on a Rainy Sunset
Sabi nila, kapag nalulungkot ka, natural na ang pakiramdam na parang gusto mong umiyak. Okay lang sana kung mag-isa ka. Kaya lang, pano kung saniban ka na ng espiritu ng kalungkutan at kasama mo pa rin ang mga kaibigan mo? Itutuloy mo pa rin bang umiyak? Nakakahiya 'di ba? Ganyan ang naramdaman ko nung Thursday...
Hapon na no'n. Nasa BA Steps kami kasama ko sina L, M1 at M2. Hinihintay namin bumalik si B na may kinuha lang sa boarding house n'ya. Nagu-usap usap sila. Ako parang wala sa mood. Sa mga oras na 'yun iniisip ko na ang exam ko kinabukasan sa accounting at ang lahat nga mga posibleng mangyari dahil 'dun...na kesyo iiwan ko na yung mga BAA friends ko, na hindi kami pare-pareho ng mga subjects, na hindi kami sabay ga-graduate, at marami pang kung anu-ano...habang iniisip ko'yun, tinutulak na ng depresyon ang mga luha ko palabas ng mga mata ko...pero kailangang pigilin. Kasi, nakakahiya. Gusto ko mang mag-share sa kanila, pinili ko na lang na 'wag na kasi baka madamay pa sila sa nararamdam ko at that point at baka mabasa ang mga balikat nila kapag bumuhos na lang bigala ang luha ko (sabagay, malapit ko na rin yata ma-master ang art ng pagpi-pigil ng luha...). Habang ganun nga, bigla namang bumuhos ang ulan...at naisip ko, what if magyaya na lang ako bigal na maligo kami sa ulan? At kung hindi sila pumayag, ako na lang mag-isa, at 'pag nandun na'ko, isasabay ko na ang pag-iyak para hindi halata...pero, hindi ko 'yun ginawa. Sa puntong 'yun, hindi pa rin bumabalik si B kaya naisip nina L at M1 na pumunta sa dorm ni M1 kasi hihiramin ni L yung laptop nya. Kaya naiwan kami ni M2 sa steps. Ayus! Mas konting tao, mas ok lang umiyak! Besides, feeling ko naman na maiintindihan nya kung bakit e...pero hindi ko parin ginawa. Sa mga oras na 'yun, tahimik lang kaming dalawa habang lumulubog na ang araw sa view ng Sunken Garden. Ang ganda sana tignan nung sunset kaya lang, yumuko na lang ako kasi baka mag-reflect yung sinag ng araw sa mata kong malapit nang nalulunod sa luha...pero sadyang magaling ako at napigilan ko pa rin (although reliable ang panyo at mga daliri ko sa pag-punas sa mga mata ko...). Dumating na si B, and after ilang minutes, sila L at M1 na rin. Magkakasabay na sila sa taxi at aalis na. Hindi ako sumabay kasi out of the way ako. Pag-alis nila, parang ayoko pa umuwi...pero wala na akong ibang maisip na puntahan at kailangan ko na rin pala mag-aral...at abutan ang part 2 ng Amazing Race finale sa Studio 23.
Pag-uwi ko, pagkatapos manood ng AR7 at American Idol at pagkatapos mag-aral, nalungkot nanaman ako. Sa puntong 'yon, wala nang ulan, wala nang sunset, at wala nang ibang tao sa kwarto. Naiiyak nanaman ako...pero that time, hindi ko na napigilan.
***
...pero 'wag kayo mag-alala, okay lang ako at masaya n'yo pa rin akong makikitang pagala-gala kung saan-saan...=)
Hapon na no'n. Nasa BA Steps kami kasama ko sina L, M1 at M2. Hinihintay namin bumalik si B na may kinuha lang sa boarding house n'ya. Nagu-usap usap sila. Ako parang wala sa mood. Sa mga oras na 'yun iniisip ko na ang exam ko kinabukasan sa accounting at ang lahat nga mga posibleng mangyari dahil 'dun...na kesyo iiwan ko na yung mga BAA friends ko, na hindi kami pare-pareho ng mga subjects, na hindi kami sabay ga-graduate, at marami pang kung anu-ano...habang iniisip ko'yun, tinutulak na ng depresyon ang mga luha ko palabas ng mga mata ko...pero kailangang pigilin. Kasi, nakakahiya. Gusto ko mang mag-share sa kanila, pinili ko na lang na 'wag na kasi baka madamay pa sila sa nararamdam ko at that point at baka mabasa ang mga balikat nila kapag bumuhos na lang bigala ang luha ko (sabagay, malapit ko na rin yata ma-master ang art ng pagpi-pigil ng luha...). Habang ganun nga, bigla namang bumuhos ang ulan...at naisip ko, what if magyaya na lang ako bigal na maligo kami sa ulan? At kung hindi sila pumayag, ako na lang mag-isa, at 'pag nandun na'ko, isasabay ko na ang pag-iyak para hindi halata...pero, hindi ko 'yun ginawa. Sa puntong 'yun, hindi pa rin bumabalik si B kaya naisip nina L at M1 na pumunta sa dorm ni M1 kasi hihiramin ni L yung laptop nya. Kaya naiwan kami ni M2 sa steps. Ayus! Mas konting tao, mas ok lang umiyak! Besides, feeling ko naman na maiintindihan nya kung bakit e...pero hindi ko parin ginawa. Sa mga oras na 'yun, tahimik lang kaming dalawa habang lumulubog na ang araw sa view ng Sunken Garden. Ang ganda sana tignan nung sunset kaya lang, yumuko na lang ako kasi baka mag-reflect yung sinag ng araw sa mata kong malapit nang nalulunod sa luha...pero sadyang magaling ako at napigilan ko pa rin (although reliable ang panyo at mga daliri ko sa pag-punas sa mga mata ko...). Dumating na si B, and after ilang minutes, sila L at M1 na rin. Magkakasabay na sila sa taxi at aalis na. Hindi ako sumabay kasi out of the way ako. Pag-alis nila, parang ayoko pa umuwi...pero wala na akong ibang maisip na puntahan at kailangan ko na rin pala mag-aral...at abutan ang part 2 ng Amazing Race finale sa Studio 23.
Pag-uwi ko, pagkatapos manood ng AR7 at American Idol at pagkatapos mag-aral, nalungkot nanaman ako. Sa puntong 'yon, wala nang ulan, wala nang sunset, at wala nang ibang tao sa kwarto. Naiiyak nanaman ako...pero that time, hindi ko na napigilan.
***
...pero 'wag kayo mag-alala, okay lang ako at masaya n'yo pa rin akong makikitang pagala-gala kung saan-saan...=)
feeling cast ako ng GIMIK kagabi...=)
Swear! Napilitan lang ako! Una, kasi ayoko pang mag-saya dahil sa lecheng accounting na 'yan at ikalawa, paubos na kasi ang pera ko na nire-reserve ko pa naman sana sa isang... =)
Pero swear din! Buti na lang at napilatan ako! Hahaha! Buti na lang, kasama ako sa unang official gimik ng BAC (Business Administration Student Council)!
Night before pa lang, nag-text na si Carlo (ang aming chairperson) at nagyayaya. Nag-aaral ako no'n para sa exam ko kinabukasan sa accounting, kaya sabi ko, malamang hindi ako makasama...
Kinabukasan, pagkatapos ng exam ko, nagipun-pon na ang mga ka-BAC ko sa steps at ako naman, upto this point, can't decide pa rin talaga...Pero pucha! Ibang klase ang gayuma ng council! Hiritan ka ba naman ng: "Aww...hindi ka sasama? Sayang naman..." at "Sige na Jeff! Papautangin kita. Payable whenever you can!". For that, sino pa ba naman ako para tumanggi diba? "Sige na nga",. sabi ko...at Ortigas, HERE WE COME!!!
As if it was a meeting, ang aming unang agenda ay kumain. Habang nag-Wham ang karamihan sa amin, nag-Kenny kami nina Ben, Aisa at Marves kasi...umm...gusto naming mag-kanin galore! Hehehe...
After eating, ang sumunod naman ay ang pano-nood ng sine! At 'wag ka, nagpaka-sosyal kami ng todo sa pinili naming pelikula! Kinabog pa ang Star Wars III! Pinanood namin ang...(drum rolls please...) BIKINI OPEN!!! At shet 'yan! It was one of the best movies that i ever watched!...at maalat ang asukal! 'takte 'yan! Akala ko (namin) pa naman, may pagka-artsy ang pelikula at matutuwa ako parang nung last full show kong pinanood ang Bridal Shower. May mga scenes naman talaga na natawa ako, pero "double shit!" (linya sa movie) 'yan! Wala talagang kwenta! Bakit ba ksi namin pinanood 'yun? Ah! may sagot ako dyan! ...Why? Because we can! (basta, panoorin nyo na lang ang movie, at your own risk, para ma-gets nyo...).
Pagkatapos ng movie, tumengga muna kami sa Galle...picture-picture, kwento-kwento, at lait-lait...bago kami mag-decide na pumunta ng Metrowalk...
Aba! First time ko sa lugar na 'yun! Sosyalan ang mga tao...kaya dapat, lumevel! Hanap kami ng hanap kung saan kami pwede mag-stay pero jahe pumasok nung una sa mga resto kaya sa may halamanan na lang muna kami namalagi (at sa puntong 'yon, may nakita kaming artista! Si Mel Soriano!). Ewan ko ba kung saan galing,pero bigla na lang nagka-yayaan mag-Dencio's. Pagdating namin dun, akala ko, hindi kami pwedeng papasukin kasi hindi ganun ka-sosi ang aura namin. 'Yun pala, walang available na table for 11 kaya pinag-hintay kami sa labas...eh naburat na kami. At hindi ko nanaman alam kung saan galing pero nagka-yayaan naman sa Chowking para maghalo-halo...Sa Chowking, hindi ko na afford ang halo-halo nila kaya naisip ko (actually ni Russ) na mag-Ice Craze na lang sa kalapit na Jollibee. Pero shet! Wala nang Coffee Jelly sa Jollibee!...Kaya nag-Mais con yelo na lang ako (at nalaman ko na meron pala 'yung gata). Sa Chowking ko na kinain yung binili ko (ok lang naman daw, tutal sister companies ang dalawa) at doon nag-kwentuhan kami hanggang May 21...
1:30+ na ako naka-uwi at tinulugan na ako ng tatay ko. Bago ako matulog, nagpe-play sa utak ko ang theme song ng Gimik the Reunion...
"Kahit pa anong mangyari...ang pag-ibig ko...sa'yo ay 'di na magbabago..."
GO Council!GO BAC! BAC YOU! =)
Pero swear din! Buti na lang at napilatan ako! Hahaha! Buti na lang, kasama ako sa unang official gimik ng BAC (Business Administration Student Council)!
Night before pa lang, nag-text na si Carlo (ang aming chairperson) at nagyayaya. Nag-aaral ako no'n para sa exam ko kinabukasan sa accounting, kaya sabi ko, malamang hindi ako makasama...
Kinabukasan, pagkatapos ng exam ko, nagipun-pon na ang mga ka-BAC ko sa steps at ako naman, upto this point, can't decide pa rin talaga...Pero pucha! Ibang klase ang gayuma ng council! Hiritan ka ba naman ng: "Aww...hindi ka sasama? Sayang naman..." at "Sige na Jeff! Papautangin kita. Payable whenever you can!". For that, sino pa ba naman ako para tumanggi diba? "Sige na nga",. sabi ko...at Ortigas, HERE WE COME!!!
As if it was a meeting, ang aming unang agenda ay kumain. Habang nag-Wham ang karamihan sa amin, nag-Kenny kami nina Ben, Aisa at Marves kasi...umm...gusto naming mag-kanin galore! Hehehe...
After eating, ang sumunod naman ay ang pano-nood ng sine! At 'wag ka, nagpaka-sosyal kami ng todo sa pinili naming pelikula! Kinabog pa ang Star Wars III! Pinanood namin ang...(drum rolls please...) BIKINI OPEN!!! At shet 'yan! It was one of the best movies that i ever watched!...at maalat ang asukal! 'takte 'yan! Akala ko (namin) pa naman, may pagka-artsy ang pelikula at matutuwa ako parang nung last full show kong pinanood ang Bridal Shower. May mga scenes naman talaga na natawa ako, pero "double shit!" (linya sa movie) 'yan! Wala talagang kwenta! Bakit ba ksi namin pinanood 'yun? Ah! may sagot ako dyan! ...Why? Because we can! (basta, panoorin nyo na lang ang movie, at your own risk, para ma-gets nyo...).
Pagkatapos ng movie, tumengga muna kami sa Galle...picture-picture, kwento-kwento, at lait-lait...bago kami mag-decide na pumunta ng Metrowalk...
Aba! First time ko sa lugar na 'yun! Sosyalan ang mga tao...kaya dapat, lumevel! Hanap kami ng hanap kung saan kami pwede mag-stay pero jahe pumasok nung una sa mga resto kaya sa may halamanan na lang muna kami namalagi (at sa puntong 'yon, may nakita kaming artista! Si Mel Soriano!). Ewan ko ba kung saan galing,pero bigla na lang nagka-yayaan mag-Dencio's. Pagdating namin dun, akala ko, hindi kami pwedeng papasukin kasi hindi ganun ka-sosi ang aura namin. 'Yun pala, walang available na table for 11 kaya pinag-hintay kami sa labas...eh naburat na kami. At hindi ko nanaman alam kung saan galing pero nagka-yayaan naman sa Chowking para maghalo-halo...Sa Chowking, hindi ko na afford ang halo-halo nila kaya naisip ko (actually ni Russ) na mag-Ice Craze na lang sa kalapit na Jollibee. Pero shet! Wala nang Coffee Jelly sa Jollibee!...Kaya nag-Mais con yelo na lang ako (at nalaman ko na meron pala 'yung gata). Sa Chowking ko na kinain yung binili ko (ok lang naman daw, tutal sister companies ang dalawa) at doon nag-kwentuhan kami hanggang May 21...
1:30+ na ako naka-uwi at tinulugan na ako ng tatay ko. Bago ako matulog, nagpe-play sa utak ko ang theme song ng Gimik the Reunion...
"Kahit pa anong mangyari...ang pag-ibig ko...sa'yo ay 'di na magbabago..."
GO Council!GO BAC! BAC YOU! =)
Sunday, May 15, 2005
Keeping my fingers crossed...
last thursday, i (together with 5 other hopefuls) had a panel interview, not for a talent-search, but for a scholarship. If you happen to pass by our college (CBA), you sure have noticed a streamer announcing that the Society of Emancipated Men (you should know by now how they call their org...) is looking for two male scholars. I immediately applied for it since 1.) i need one and 2.) the benefit was, simply, P20,000/sem! Great!
Now, going back to the interview, the interview went very...cool! i was expecting for a serious talk and i even had to wear a (semi) formal attire. I was eager to get in first so that i can finish early so that i can go home so that i can catch the Amazing Race finale. But I was last. it was funny because when the first of us was done with his interview, he told us that it went very informal. True enough, when it was my turn, i wasn't expecting at all questions like: "How many girlfriends do you have?", "how many bottles of alchohol can you consume before you get drunk?, and "What is the Filipino term for the name of our org, SEMen?". I answered all their questions candidly and hpefully it helped me win their scholarship grant. =)
the results will be released anytime this coming week. until then, i'm just keeping my fingers crossed...=)
Now, going back to the interview, the interview went very...cool! i was expecting for a serious talk and i even had to wear a (semi) formal attire. I was eager to get in first so that i can finish early so that i can go home so that i can catch the Amazing Race finale. But I was last. it was funny because when the first of us was done with his interview, he told us that it went very informal. True enough, when it was my turn, i wasn't expecting at all questions like: "How many girlfriends do you have?", "how many bottles of alchohol can you consume before you get drunk?, and "What is the Filipino term for the name of our org, SEMen?". I answered all their questions candidly and hpefully it helped me win their scholarship grant. =)
the results will be released anytime this coming week. until then, i'm just keeping my fingers crossed...=)
Accounting is just a bitter pill that i have to take...
...pero sukang-suka na ako, the same time na sinusuka na rin ako ng accounting.
After, again, failing my accounting exam, lumiit pa lalo ang chance/pag-asa ko na makuha ang aking target na grade para mag-stay sa BS BAA program. Sa totoo lang, wala na ako sa sarili kong katinuan habang nagche-check kami nung exam at nalaman ko yung grade ko. Ewan ko ba kung dine-demonyo na ako o ano, pero parang may naririnig akong mga bulong na nagsasabing "mag-shift ka na lang...". At ewan ko rin ba, pero parang nakumbinsi na rin ako. Tuloy pa rin naman ang laban at nagbabaka-sakali pa rin. Pero napagisip-isip ko na hindi ko na yata kakayanin pa ang 3 pang taon ng accounting...ang mag-debit at credit, ang mag-amortize at kung anu-ano pang ek-ek na tinuro ni Horngren...Kaya nga lang, sayang naman din kasi...hay naku! Ewan ko na talaga. Nung sinabi ko sa mga kaibigan ko, mixed emotions din sila. may natuwa, may nalungkot, at may dedma lang. ay, ewan! Bahala na si Batman.
...ps. ayokong umabot sa ganito. pero nakak-depress talaga. sana may maka-usap ako at malabasan ng sama ng loob tungkol dito... =(
After, again, failing my accounting exam, lumiit pa lalo ang chance/pag-asa ko na makuha ang aking target na grade para mag-stay sa BS BAA program. Sa totoo lang, wala na ako sa sarili kong katinuan habang nagche-check kami nung exam at nalaman ko yung grade ko. Ewan ko ba kung dine-demonyo na ako o ano, pero parang may naririnig akong mga bulong na nagsasabing "mag-shift ka na lang...". At ewan ko rin ba, pero parang nakumbinsi na rin ako. Tuloy pa rin naman ang laban at nagbabaka-sakali pa rin. Pero napagisip-isip ko na hindi ko na yata kakayanin pa ang 3 pang taon ng accounting...ang mag-debit at credit, ang mag-amortize at kung anu-ano pang ek-ek na tinuro ni Horngren...Kaya nga lang, sayang naman din kasi...hay naku! Ewan ko na talaga. Nung sinabi ko sa mga kaibigan ko, mixed emotions din sila. may natuwa, may nalungkot, at may dedma lang. ay, ewan! Bahala na si Batman.
...ps. ayokong umabot sa ganito. pero nakak-depress talaga. sana may maka-usap ako at malabasan ng sama ng loob tungkol dito... =(
Kung may "Hero's Park", meron ding "Sadara Park"
Hay nako! Matagal ko nang napapansin (bago pa sumikat si Sandara Park, at pati na rin si Soon Hae Kyo (aka Jesse), na andami-dami nang mga pagala-galang mga Koreans sa Pilipinas. Madalas ko silang nakikita sa UP kahit nung highschool pa ako sa UPIS. Dati nga, nagkaroon din kami ng mga excahange students from Korea. Tinanong ko sa isang teacher ko kung bakit ba sa pilipina sila nagpupunta. Sabi nya, dito kasi sila nag-aaral ng english at magaling tayong mag-salita at mag-turo ng english at mura (para sa kanila) ang edukasyon dito kaya ayun.
Dahil dito, hindi na bago para sa akin ang plot ng “Can This Be Love?”. Bida rito sina Sandara “Daisy” Park at Hero “Ryan” Angeles (at saling-ket-ket sina Jo-Rox) at ipinakita na sila ay nagka-kilala dahil si Ryan ang nagta-type at nage-edit ng barok na Term paper ni Daisy, isang excahange student. Ginamit din pala ng Star Cinema ang pormulang “coincidence” dahil coincidentally, si Daisy din pala ang naga-advertise ng isang cellphone, na balak din bilhin ni Ryan. Sa simula’y iritado ang dalawa sa isa’t isa pero predictable naman na mai-in love din sila after some time, at ikakasal (sa Korea). At ayun. Happy ending ika nga.
Panalong-panalo ang pelikulang ito sa masa. Kaya nga naging “Box-Office Hit” ito, na-extend sa ibang mga sinehan at kino-mentantan ng mga walang magawa ng: “Papanoorin ko ulit!”, “It’s a very good movie” at “Grabe! Nakaka-krung krung!”. Napaka-babaw kung iisipin. Pero ang hindi nakikita ng karamihan ay ang hidden message sa atin na naghahayag ng relasyon ng ating bansa sa bansang Korea…
Para sa akin, depicted sa pelikula na ang mga Pilipino ay very accommodating at hospitable sa mga Koreano (pag-sam at pag-alag ni Ryan kay Daisy). At the same time time, nandyan ang walang-kamatayang konsepto ng colonial mentality dahil tila eksaj ang pagtangkilik nating mga Pilipino sa mga produktong Korean, lalo na siguro ng mga tele-novela (i.e. pagka-in love ni Ryan kay Daisy). Napansin ko rin na at some point, kahit madalas na nale-label-an na submissive tyong mga Pinoy sa mga dayuhan, lumilitaw pa rin ang ating pagiging-aggressive sa pakikisama sa mga dayuhan (i.e. ang pag-correct ni Ryan sa paper ni Daisy at ang pagdecide nya kung saan sila pupunta). Sa kabilang banda, ipinakita rin sa pelikula na ang kahit pa nasa dayuhang bansa, mataas pa rin ang pag-tingin ng mga korean sa kanilang mga sarili at tila ayaw nila na sila ay dinidiktahan ng dayuhan, partikular ng mga Pilipino (i.e. ang pagka-asar ni Daisy sa pag-edit ni Ryan ng kanyang paper at ang kanyang “hindi padadaig” na attitude). Isa pa, ipinakita rin na si Daisy ay mas liberated kaysa kay Ryan (i.e. “kiss-on-the-forehead” scene).
Batid ng dalawang bida sa pelikula (and on the bigger picture, ng dalawang bansa) ang kani-kanilang mga differences. Ang mga differences na ito ay, noong una, ay dahilan ng hindi pagkaka-unawaan ng dalawang bida/bansa ngunit nagresulta rin sa magandang relasyon nito sa kinalaunan. Sumasalamin ito sa relasyon ng Pilipinas at Korea, kung saan hindi naging agaran ang pagkaka0roon ng magdang relasyon ng dalawang bansa. Ngunit sa kontemporaryong panahon, bumuti rin ang relasyon ng dalawang bansa sa tulong ng ASEAN at iba pang organisasyon sa Asya kabilang ang Korea-Philippines Economic Council (KORPHILEC) na itinatag noong 1984 (nabasa ko ito sa isang Panorama MAgazine dati...).
Ito ang aking mga napuna sa pelikulang “Can This Be Love?” na maaring tumutukoy sa relasyon ng Pilipinas at Korea…ngapala, nakatuwa/nakakatawa din isipin na ang pangarap ni Ryan na makapangibang-bansa ay natupad sa dulo ng pelikula. Hindi nga lang para makapag-trabaho doon, pero para magpakasal. Hehehe… ano kaya ang nais nitong ipaka-hiwatig sa mga pinoy? =)
Dahil dito, hindi na bago para sa akin ang plot ng “Can This Be Love?”. Bida rito sina Sandara “Daisy” Park at Hero “Ryan” Angeles (at saling-ket-ket sina Jo-Rox) at ipinakita na sila ay nagka-kilala dahil si Ryan ang nagta-type at nage-edit ng barok na Term paper ni Daisy, isang excahange student. Ginamit din pala ng Star Cinema ang pormulang “coincidence” dahil coincidentally, si Daisy din pala ang naga-advertise ng isang cellphone, na balak din bilhin ni Ryan. Sa simula’y iritado ang dalawa sa isa’t isa pero predictable naman na mai-in love din sila after some time, at ikakasal (sa Korea). At ayun. Happy ending ika nga.
Panalong-panalo ang pelikulang ito sa masa. Kaya nga naging “Box-Office Hit” ito, na-extend sa ibang mga sinehan at kino-mentantan ng mga walang magawa ng: “Papanoorin ko ulit!”, “It’s a very good movie” at “Grabe! Nakaka-krung krung!”. Napaka-babaw kung iisipin. Pero ang hindi nakikita ng karamihan ay ang hidden message sa atin na naghahayag ng relasyon ng ating bansa sa bansang Korea…
Para sa akin, depicted sa pelikula na ang mga Pilipino ay very accommodating at hospitable sa mga Koreano (pag-sam at pag-alag ni Ryan kay Daisy). At the same time time, nandyan ang walang-kamatayang konsepto ng colonial mentality dahil tila eksaj ang pagtangkilik nating mga Pilipino sa mga produktong Korean, lalo na siguro ng mga tele-novela (i.e. pagka-in love ni Ryan kay Daisy). Napansin ko rin na at some point, kahit madalas na nale-label-an na submissive tyong mga Pinoy sa mga dayuhan, lumilitaw pa rin ang ating pagiging-aggressive sa pakikisama sa mga dayuhan (i.e. ang pag-correct ni Ryan sa paper ni Daisy at ang pagdecide nya kung saan sila pupunta). Sa kabilang banda, ipinakita rin sa pelikula na ang kahit pa nasa dayuhang bansa, mataas pa rin ang pag-tingin ng mga korean sa kanilang mga sarili at tila ayaw nila na sila ay dinidiktahan ng dayuhan, partikular ng mga Pilipino (i.e. ang pagka-asar ni Daisy sa pag-edit ni Ryan ng kanyang paper at ang kanyang “hindi padadaig” na attitude). Isa pa, ipinakita rin na si Daisy ay mas liberated kaysa kay Ryan (i.e. “kiss-on-the-forehead” scene).
Batid ng dalawang bida sa pelikula (and on the bigger picture, ng dalawang bansa) ang kani-kanilang mga differences. Ang mga differences na ito ay, noong una, ay dahilan ng hindi pagkaka-unawaan ng dalawang bida/bansa ngunit nagresulta rin sa magandang relasyon nito sa kinalaunan. Sumasalamin ito sa relasyon ng Pilipinas at Korea, kung saan hindi naging agaran ang pagkaka0roon ng magdang relasyon ng dalawang bansa. Ngunit sa kontemporaryong panahon, bumuti rin ang relasyon ng dalawang bansa sa tulong ng ASEAN at iba pang organisasyon sa Asya kabilang ang Korea-Philippines Economic Council (KORPHILEC) na itinatag noong 1984 (nabasa ko ito sa isang Panorama MAgazine dati...).
Ito ang aking mga napuna sa pelikulang “Can This Be Love?” na maaring tumutukoy sa relasyon ng Pilipinas at Korea…ngapala, nakatuwa/nakakatawa din isipin na ang pangarap ni Ryan na makapangibang-bansa ay natupad sa dulo ng pelikula. Hindi nga lang para makapag-trabaho doon, pero para magpakasal. Hehehe… ano kaya ang nais nitong ipaka-hiwatig sa mga pinoy? =)
Nilunok kong lahat. Ang alamat ng High-tide at Low-tide*
Noong unang panahon...(ay! cliche na 'to! erase!)
February 13, 1934...ang magsing-irog na sina Bhabylyn at Renzy ay nage-HHWW sa dalampasigan ng dagat ng Sibuyan. Alas 10 y media na noon at kanilang hinihintay ang pagpatak ng hatinggabi na siyang hudyat ng isang mahalagang araw para sa magkasintahan: ang araw ng mga puso. Sila’y nagkasundo na hintayin na lamang ang hatinggabi sapagkat si Renzy ay naka-schedule na pumalaot upang tumungo sa kalapit na isla ng Azcaraga upang doo’y magtrabaho upang maka-ipon para sa kanilang kasal. Labag man sa kalooban ni Bhabylyn, wala itong magawa sapagkat nauunawan nya na kailangan nilang magkaroon ng sapat na pera para matuloy ang kanyang dream garden wedding. Buong gabing nag-usap at naglampungan ang magsing-irog at nangako sa isa’t isa na patuloy pa rin ang kanilang pagmamahalan kahit pa sila ay magkakalayo. Nangako naman si Renzy na isang isang taon lamang sya mawawala at nangako naman si Bhabylyn na magpa-payat sa loob ng isang taon din…
Kinaumagahan, isang malungkot na tagpo para sa magsing-irog ang sila’y magkahiwalay. Ngunit ang itinakda ay itinakda. Kung kaya naman sila ay nagyakapan ng mahigpit at nag-french kiss ng matagal bago umalis ang bangka ni Renzy…habang nawawala sa tanaw ni Bhabylyn ang boyfriend, walang humpay ang kanyang pag-iyak habang sinisigaw ang...”magbabalik ka ha…swear?!”
February 14, 1935 na at lumipas na ang isang taon. Excited na naghihintay ang seksing-seksing si Bhabylyn sa dalampasigan kay Renzy. Hindi nya napigilan ang pag-lundag nang matanaw ang isang bangkang paparating. Nang makarating ang bangka sa shore, dumating, hindi ang kanyang boyfriend, ngunit ang isang masamang balita…
“Bhabylyn, ikinalulungkot kong ibalita na ang sinasakyang bangka ni Renzy ay lumubog mga 45 minutes ago. Sabay sana kami sa pagbalik, ngunit siya’y sinawing-palad…”
“Hinde! Hindi ito maaaring mangyari! Bawiin mo ang joke mo! Nangako sya na babalik sya…huhuhu…”
Sa puntong ito, hindi na alam ni Bhabylyn ang gagawin, agad syang kumuha ng timba sa kanilang bahay at sinalok nya ang tubig sa dagat sa pag-asang bumabaw ang tubig at mailigtas pa ang kasintahan. Nang napansin nyang kulang pa ang kayang effort, sinabaya nya ang pag-salok ng pag-higop ng tubig sabay dura. Unti-unti na syang nawawalan ng pag-asa kung kaya nag-dive na lang sya sa dagat at lumangoy patungong kawalan upang hanapin at iligtas si Renzy. Sa kanyang walang-tigil na pag-langoy, pinulikat na kanyang buong katawan kung kaya naman hindi na sya naka-kampay ng mahusay sa tubig at sya’y nalunod na rin. Habang siyay nalulunod, hindi pa rin sya nawalan ng pag-asa. Ininom nya ang lahat ng tubig na makakayanan nya upang bumabaw ang tubig at mailigtas si Renzy. Sa tuwing puno na ang stomach nya, isusuka nya lang ang laman nito at magpapatuloy sa pag-inom ng tubig. Ginawa nya ito hanggang siya ang naging-mataba nanaman at lumobo sya ng husto ngunit hindi na nya ito inisip sapagkat mas mahalaga para sa kanya ang mailigtas ang kasintahan…
…ito ang alamat ng high-tide at low-tide sa dalampasigan ng mindoro…
*(alay kay Selena Sevilla na nalunod na ang karir...)
February 13, 1934...ang magsing-irog na sina Bhabylyn at Renzy ay nage-HHWW sa dalampasigan ng dagat ng Sibuyan. Alas 10 y media na noon at kanilang hinihintay ang pagpatak ng hatinggabi na siyang hudyat ng isang mahalagang araw para sa magkasintahan: ang araw ng mga puso. Sila’y nagkasundo na hintayin na lamang ang hatinggabi sapagkat si Renzy ay naka-schedule na pumalaot upang tumungo sa kalapit na isla ng Azcaraga upang doo’y magtrabaho upang maka-ipon para sa kanilang kasal. Labag man sa kalooban ni Bhabylyn, wala itong magawa sapagkat nauunawan nya na kailangan nilang magkaroon ng sapat na pera para matuloy ang kanyang dream garden wedding. Buong gabing nag-usap at naglampungan ang magsing-irog at nangako sa isa’t isa na patuloy pa rin ang kanilang pagmamahalan kahit pa sila ay magkakalayo. Nangako naman si Renzy na isang isang taon lamang sya mawawala at nangako naman si Bhabylyn na magpa-payat sa loob ng isang taon din…
Kinaumagahan, isang malungkot na tagpo para sa magsing-irog ang sila’y magkahiwalay. Ngunit ang itinakda ay itinakda. Kung kaya naman sila ay nagyakapan ng mahigpit at nag-french kiss ng matagal bago umalis ang bangka ni Renzy…habang nawawala sa tanaw ni Bhabylyn ang boyfriend, walang humpay ang kanyang pag-iyak habang sinisigaw ang...”magbabalik ka ha…swear?!”
February 14, 1935 na at lumipas na ang isang taon. Excited na naghihintay ang seksing-seksing si Bhabylyn sa dalampasigan kay Renzy. Hindi nya napigilan ang pag-lundag nang matanaw ang isang bangkang paparating. Nang makarating ang bangka sa shore, dumating, hindi ang kanyang boyfriend, ngunit ang isang masamang balita…
“Bhabylyn, ikinalulungkot kong ibalita na ang sinasakyang bangka ni Renzy ay lumubog mga 45 minutes ago. Sabay sana kami sa pagbalik, ngunit siya’y sinawing-palad…”
“Hinde! Hindi ito maaaring mangyari! Bawiin mo ang joke mo! Nangako sya na babalik sya…huhuhu…”
Sa puntong ito, hindi na alam ni Bhabylyn ang gagawin, agad syang kumuha ng timba sa kanilang bahay at sinalok nya ang tubig sa dagat sa pag-asang bumabaw ang tubig at mailigtas pa ang kasintahan. Nang napansin nyang kulang pa ang kayang effort, sinabaya nya ang pag-salok ng pag-higop ng tubig sabay dura. Unti-unti na syang nawawalan ng pag-asa kung kaya nag-dive na lang sya sa dagat at lumangoy patungong kawalan upang hanapin at iligtas si Renzy. Sa kanyang walang-tigil na pag-langoy, pinulikat na kanyang buong katawan kung kaya naman hindi na sya naka-kampay ng mahusay sa tubig at sya’y nalunod na rin. Habang siyay nalulunod, hindi pa rin sya nawalan ng pag-asa. Ininom nya ang lahat ng tubig na makakayanan nya upang bumabaw ang tubig at mailigtas si Renzy. Sa tuwing puno na ang stomach nya, isusuka nya lang ang laman nito at magpapatuloy sa pag-inom ng tubig. Ginawa nya ito hanggang siya ang naging-mataba nanaman at lumobo sya ng husto ngunit hindi na nya ito inisip sapagkat mas mahalaga para sa kanya ang mailigtas ang kasintahan…
…ito ang alamat ng high-tide at low-tide sa dalampasigan ng mindoro…
*(alay kay Selena Sevilla na nalunod na ang karir...)